Carte blanche, czyli recenzja po omacku

To zaczynamy!

   Na pierwszy ogień idzie film w reżyserii Jacka Lusińskiego Carte Blanche, który został wpuszczony do kin początkiem 2015 roku. Jest to polska produkcja.

   Jako, że w dwójkę prowadzimy bloga, notki zazwyczaj będą się składać z dwóch osobnych recenzji i ocen, dzięki czemu za jednym zamachem będziecie mogli poznać dwie, być może skrajne opinie.

!UWAGA! Wpis może zawierać spoilery.

   Carte Blanche to film inspirowany prawdziwą historią Macieja Białka, nauczyciela historii w jednym z lublińskich liceów. Główną rolę odegrał Andrzej Chyra (który mi do złudzenia przypominał Janusza Tracza z Plebanii), ale co ciekawe w filmie pojawił się również Maciej Białek w epizodycznej roli sąsiada. 

   Sama fabuła jest dość niezwykła, traktuje o mężczyźnie w średnim wieku, który mieszka ze swoją matką i jego życie kręci się głównie wokół pracy i domu. Po czasie okazuje się, że Kacper, bo tak ma na imię główny bohater, cierpi na genetyczną wadę, przez którą stopniowo zaczyna tracić wzrok. Na początku jest to lekkie zamazanie i mała plamka, a na końcu prawie całkowita ślepota. Kacper postanawia ukryć swoją chorobę w pracy, bo to praktycznie jego jedyna ostoja, doprowadzenie swojej klasy do matury nadaje jego życiu sens. Świetnie przedstawiony został sam proces utraty wzroku, dzięki umiejętnemu operowaniu kamerą odbiorca sam mógł się przekonać w jakim tempie i stopniu wada u bohatera postępowała.

   Jeśli chodzi o wątki, to była ich mała ilość i były dość słabo rozbudowane. Osią konstrukcyjną filmu były przede wszystkim osobiste rozterki i problemy Kacpra, choć na początku mogłoby się wydawać, że wyraźniej pociągnięty zostanie wątek klasy, przygotowań do matury oraz sposobu prowadzenia lekcji przez nauczyciela historii. Jak w dużej większości produkcji, tak i tu nie zabrakło wątku miłosnego, który jednak moim zdaniem był rozczarowujący i niewiele wnoszący. Podobnie zresztą przyjaźń głównego bohatera i jego najlepszego przyjaciela Wiktora została potraktowana po macoszemu.

   W Carte Blanche nie było też uwydatnionych emocji, czego mi brakowało i przyznam, że wywołało to moje rozczarowanie. Wzruszam się na wszystkim, nawet na W11, a tutaj praktycznie nie było sceny, która by mnie szczególnie poruszyła. A spodziewałam się wzruszeń i emocji po obejrzeniu zwiastuna.

   Wiem, że jest książka o tym samym tytule napisana również przez Jacka Lusińskiego i przed pooglądaniem filmu zastanawiałam się czy się na nią skuszę. Teraz stwierdzam, że owszem, mogłabym ją przeczytać, ponieważ pomysł i fabuła są niezwykle ciekawe i wciągające, uważam jedynie, że realizacja filmu mogłaby być lepsza, a scenariusz odrobinę bardziej przemyślany.

   Co jest jeszcze dla mnie niezwykle ważne, to długość filmu, która była dla mnie idealna. Nie trawię filmów trwających ponad dwie godziny, zawsze nadchodzi moment, w którym zaczynają mnie nudzić, natomiast tutaj takiego momentu nie było (ok. 1 godz. 40 min.).

Moja ocena: 7/10

Kinga

   Carte Blanche - film wzorowany na prawdziwej historii nauczyciela z Lublina - Macieja Białka, który ukrywa swoją postępującą chorobę genetyczną prowadzącą do ślepoty. Kacper (tak nazywa się główny bohater w filmie) prowadzi zwyczajne, spokojne życie do momentu wypadku samochodowego, po którym zaczynają się jego problemy ze wzrokiem i dowiaduje się o swojej nieuleczalnej chorobie, i o tym co go czeka. Postanawia ukryć ten fakt przed innymi nauczycielami i samą dyrektorką szkoły. Tego samego dnia zostaje mu przydzielone wychowawstwo nad klasą maturalną. Od tej pory mężczyzna postanawia walczyć z chorobą a za najważniejszy cel stawia sobie dobre przygotowanie uczniów do egzaminu. Gdy z jego wzrokiem jest coraz gorzej zaczyna uczyć się na pamięć kroków do poszczególnych klas, wyznacza uczniów do sprawdzania obecności na lekcji i zajmowania się dziennikiem, a jego wtajemniczony przyjaciel pomaga mu w sprawdzaniu kartkówek. 

   Historia taka jak ta sama z siebie jest już interesująca i całkiem dobrze przełożona na ekran. Co szczególnie podobało mi się w filmie, to ujęcia z perspektywy nauczyciela, dzięki którym widz mógł zobaczyć (albo i na odwrót) świat oczami stopniowo tracącego wzrok człowieka.

   Jeśli chodzi o to, co mi się nie podobało, to trochę naciągany wątek miłosny. Samotny nauczyciel raz na jakiś czas odezwie się do koleżanki z pracy, aż nagle pewnego dnia na wycieczce szkolnej dotyka jej ręki w ciemności, a ona odbiera to jako wielki znak i od tej pory łączy ich wielka miłość.    Oczywiście jak to w filmach o nauczycielach przystało nie mogło też zabraknąć zbuntowanej uczennicy z problemami rodzinnymi, która nawiązuje dobry kontakt jedynie ze swoim nauczycielem i (oczywiście) się w nim zakochuje. Poza tym, uważam, że film był całkiem nieźle zrobiony i mimo poważnego tematu miał pozytywny wydźwięk, czego wydaje mi się brakuje w polskich produkcjach. Momentami mógł wzruszać lub bawić, ale nie zasmucał. Polecam wszystkim, którzy mają ochotę na spokojny film i chwilę refleksji. 

Moja ocena: 7/10

Monika

   Mamy nadzieję, że choć trochę Wam się podobało. Koniecznie dajcie znać czy oglądaliście już ten film, a jeśli nie, to czy naszymi recenzjami zachęciłyśmy lub zniechęciłyśmy Was do pooglądania go. Jeśli macie ochotę, to możecie też podać nam propozycje rzeczy do zrecenzowania.

Tyle na dziś, do napisania! :)

Kinga & Monika